Της Σελήνης Τα Νεφελώματα!

Φιγούρα αρχαία λυγιέσαι, μονοσάνδαλη απά στα σεντόνια
Την άρμη σου δεν πρόφτασα, την γεύτηκαν τ’ αηδόνια.
Μόνο αεράκι της αυγής έμεινε , μόνο νερό στους βράχους
Κάτι γλυκά προσκυνητάρια σε ξεχασμένους σάκους.

Μες τα σπήλαια της Κύθνου σαν την Αφροδίτη
Με κύκνους, μαργαριτάρια κι έναν αποσπερίτη,
Συντάσσεις την ζωή σου με τόνο διαμαρτυρίας
Και στην αγάπη αποσιωπητικά αδιαφορίας.

Στις ρούγες της νήσου φυτρώνουν ροσμαρί
Και στα ξέμπλεκα μαλλιά σου φιόγκοι πορφυροί.
Αν είν’ η άνοιξη στο τέρμα, θα χαθεί η εικόνα
Κι αν ο έρωτας είν’ αέρι να του κάμω μια κρυψώνα.

Για τελευταία φορά, λικνίσου απά στα νεφελώματα
Ενθάδε κείται η νυχτιά στης μοναξιάς τα πατώματα.
Κι αν είν’ χίμαιρα το κολύμπι σου, νυμφαία
Στα δάκρυα μου συ βυθός και στην καρδιά ρομφαία.

Διαβατάρικα ονειρέματα της τρίτης εφηβείας
Των ερώτων μου μπάρκα, του «εγώ» απορίες.
Με ταξιδέψατε στης λησμονιάς τον πηγεμό
Με οδηγό της ανασφάλειας τον μάταιο ξοδεμό.

Σ’ έναν επίλογο, ο Νοβάλις, στέρησε απ’ το τέλος
Ένα φιλί που φύλαγα σε κούνια σα να ‘ναι βρέφος.
Κι οτι μου τάζανε γίνανε θάλασσα να πνιγώ
Σε νηνεμία και στο λιόφωτο να εκραγώ.