Σε χρόνους ρετρό

Είναι το σώμα σαν φωτιά
κόκκινο σαν καμένο
κι εσύ στην ίδια σκοπιά
σαν δέντρο γερμένο.

Είναι τα μάτια σαν Φθινόπωρο
κίτρινα σαν φύλλα
κι ένα σ' αγαπώ ανείπωτο
αλυχτά στα στήθια.

Γι' αυτά που δεν σου μίλησα
στα είπα όταν σε φίλησα.
Σε χρόνους ρετρό
αγάπη μετρώ.

Είναι τα χείλη σαν σάπιο μήλο
αφίλητα και δεν σιμώνεις
απέναντι σου εγώ σιωπώ
κι εσύ κρυφά μου θυμώνεις.

Είναι η ανάσα σαν βοριάς
έρωτα φέρνει τ' άρωμα
μες τα χρυσάφια που φοράς
να τυλιχτώ έστω άνομα.

Απόσπασμα απ' τα ΚΙΤΑΠΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Του φθινοπώρου αλαργινά πουλιά
στα γιόματα, κάθε κλαδί σιγαλιά.
Κι ο έρωτας ανθίζει στη σιωπή
στα πιόματα, σε μια μικρή στιγμή.
Μια στιγμή, εδωδά, στα ροδόνερα
ν' αλύψεις το κορμί, στον Ιορδάνη΄
μαζί να βαφτιστούμε μ' άγια αγάπη
της ζωής να πιούμε το αλάτι.

Σου δίνω για να δώσεις

Στίχοι: Μακρή Φωτεινή
Μουσική: Μιχάλης Θωμάς
Ερμηνεία: Μιχάλης Θωμάς

Καυτό το δάκρυ
σαν αστέρι που τρέμει
στ' ουρανού την άκρη
και στην άκτη πέφτει.

Δυο όνειρα στο λαιμό
σαν άγιο φυλακτό
με ξεκούρδιστα λόγια
σε τι να ορκιστώ;
Και τι να υποσχεθώ;

R
Σου δίνω για να δώσεις
και όχι να με σώσεις
μες τους στίχους μου ματώνω
για μια ζωή ότι βιώνω.

Σε μια παλιά τραμπάλα
μου είχες γράψει
ο έρωτας μάραθηκε
με τόσο που 'χεις κλάψει.

Το όμορφο τσιμπάει
σαν ρόδο με αγκάθια
κάθε μου όνειρο όμορφο
που τρύπησε τα βράδια
χαράμισε τα χάδια...

Σου δίνω για να δώσεις...

Γέφυρα:
Το όνειρο μην τ' αφήνεις αλλά μαζί του να μην μείνεις...
ότι πιστεύεις πιο πολύ, ματώνει στην δύσκολη στιγμή.

Ίχνη

Προχθές, έγινε ακόμη μια συμβλαιογραφική πράξη, σε κάποια κείμενα μου. Σας παραθέτω ένα απ' αυτά. Γράφτηκε πριν αρκετούς μήνες, έχει τίτλο "Ίχνη". Οι εικόνες με τα όμορφα τοπία ανήκουν στην ιδιαίτερη μου πατρίδα, την Εύβοια.

Μαράθηκαν τα λόγια στο σεργιάνι
κι έντυσα τις σκέψεις με σιωπή΄
κομπάρσοι, της αγάπης σου ζητιάνοι
κι εσύ ηθοποιός με ρόλο΄ ενοχή.

Βασίλεψε η μέρα - πρίν χαράξει
κι ο πόνος στη γωνιά με καρτερεί.
Μπύρες, τσιγάρα - έχουνε αδειάσει
και στο πορτρέτο σου ματιά που τιμωρεί.

Τα ίχνη σου, αφημένα
με δυο φιλιά γερμένα.
Στο είδωλο του Ιούδα
ανθίζει κίτρινη φλούδα.

Καρτέρι η νοσταλγία -στην γωνιά!
μετράω λεπτά και αναμνήσεις.
Ορρωδώ στην δίσεκτη χρονιά
μήπως, μάτια μου γυρίσεις.

Αν τα λόγια σου σκορπίζεις σε αγάπες
δεν έμαθες, ποτέ, ν' αγαπάς.
Κι αν η ανάγκη σου δεν άντεξε,
μοναξιά
ο πόθος σου, συχνή, πολύχρωμη
αλλαξιά.