Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2009

Μείνε Μακριά

Απόψε το είδα καθαρά
Πως είχα αγαπήσει
Κάτι άλλο πιο βαθύ
Που πολύ θ’ αργήσει.

Απόψε το παραδέχτηκα
Πως δεν είχα ζήσει
Κι όσα πολύ θέλησα
Το δάκρυ έχει σβήσει.

Μείνε μακριά
Κι εγώ μόνη
Μια καρδιά
Απόψε ματώνει…

Μείνε μακριά
Απ’ τη ζωή μου
Όσο μένεις
Είσαι πληγή μου…

Απόψε είδα καθαρά
Όσα μου είχαν πει
Όσα δεν πήρα σοβαρά
Και φέρανε τη ρωγμή

Απόψε το τελειώνω
Ποτέ δεν είναι αργά
Τώρα δεν ματαιώνω
Και βλέπω καθαρά…

Είδωλο μου!

Μες τους αιώνες κείτεσαι
Σε πέτρινες σπηλιές
Σταλακτίτης σε γωνιές
Απ’ την γητειά σου κρύβεσαι.

Χορεύεις σ’ ένα μπάρκο στο Οράν
Με μια φλόγα που ζεσταίνει
Στο κατάρτι σ’ έχει δεμένη
Ο τσάρος ΄ αγαπημένος σου Ιβάν.

Τόσα ταξίδια μες το χρόνο
Σκαρώσαμε μαζί
Είδωλό μου εσύ
Ατόφια στης μνήμης το θρόνο

Στο Ακαπούλκο ένα βράδυ
Μες της Μανίλας την γαλέρα
Σου έπαιζα με την φλογέρα
Κι ένιωσα το πρώτο σου χάδι

Στο Πουέρτο σ’ ένα Bar
Ήπιαμε μια μποτίλια
Σε άγγιξα στα χείλια
Κι εσύ δίπλα μου, μια star.

Κι ο αγαπημένος σου Ιβάν
Ξεχασμένος στον Οράν.

Τόσα ταξίδια μες το χρόνο
Σκαρώσαμε μαζί
Είδωλό μου εσύ
Ατόφια στης μνήμης το θρόνο

Είδωλο μου εσύ…

Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2009

Ξέχασα...

Ξέχασα ν’ αλλάξω το νερό στην γυάλα
Ξέχασα και τον καφέ που έχει κρυώσει
Πάντα αναβολές και διαρκής φευγάλα
Ότι απέμεινε να έχει να πληγώσει

Πόσο ξεχάστηκα σ’ αυτό το μέρος
Πόσο ξεχάστηκα σ’ αυτή τη φυλακή
Σαν ξέμπαρκος άθλιος μαρνέρος
Μια ζωή στρατιώτης σε επιφυλακή.

Όλο αναβολές, γεμάτος αναστολές
Όλα τ’ άφηνα στην τύχη
Κι αύτη έχει αποτύχει.

Ξέχασα σουρωμένος το δρόμο για το σπίτι
Ξέχασα σ’ ένα μπαρ την μπέρτα απ’ τη Σκωτία
Θέριζα τους φόβους να καρπίσω θύτη
Και να τελέσω την μοναξιάς θητεία.

Πόσο ξεχάστηκα στην ερημιά του κόσμου
Όλο τα ίδια και δίπλα το κενό
Πόσο βάφτηκα στο μαύρο φώς μου
Την αποκήρυξη μου κάθε μέρα να γενώ.


copyright 2008 @ Μακρή Φωτεινή

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2009

Ένα Τραγούδι Που Έχει Ξεχαστεί...


Ένας ψίθυρος στην νύχτα πίσω απο τοίχους
Μια μελαγχολία στα μάτια που χάμω κοιτούν
Κι εσύ ψυχή μου χρόνια ψάχνεις ρυθμούς
Που τάχα θα σε σώσουν ή απλά θα χαθούν.

Βρυχιέσαι τις νύχτες μέσα στην ομίχλη
Κι εγώ ψάχνω την μυρωδιά σου σε γωνιές
Κοίτα εδώ! πως έγινα με τ’ άψυχα φίλη
Κοίτα πως ζάρωσα στις απουσίας σου τις χρονιές.

Δεν είναι πως ψάχνω το παράλογο στο λογικό
Δεν είναι που λείπεις κι όλο βυθίζομαι
Είναι το τραγούδι μου που έχει ξεχαστεί
Σε μια αφιέρωση που κάθε βράδυ σου χαρίζομαι.

Είναι το τραγούδι μου που έχει ξεχαστεί
Σ’ ένα ρεφραίν που όταν γυρνάς τα πάντα αθετώ….

Πλάι με την μοναξιά, καλοκαίρι με παγωνιά
Ένα σκαρί που αψήφησε να γίνει αιχμάλωτο σου
Εσύ το πέταξες στα καταγάλανα νερά
Να μην το δουν διαβατάρικες ματιές
να μην χαθεί απ’ το νου σου….

Το τσιγάρο σου ακόμη στο τασάκι
Κι ας έχεις να φανείς απ’ το χειμώνα
Πόσα σημάδια στο κορμί μου σε εκλιπαρούν;
Που μείνανε κι αυτά σαν κι εμένα μόνα.


Δεν είναι πως ψάχνω το παράλογο στο λογικό
Δεν είναι που λείπεις κι όλο βυθίζομαι
Είναι το τραγούδι μου που έχει ξεχαστεί
Σε μια αφιέρωση που κάθε βράδυ σου χαρίζομαι.

Είναι το τραγούδι μου που έχει ξεχαστεί
Σ’ ένα ρεφραίν που όταν γυρνάς τα πάντα αθετώ….

Ο Καπετάνιος!


Πήρα αλμύρα απ’ τα χείλη και ξεκίνησα
Μ’ ένα καράβι όλη την Μεσόγειο
Και για το πριν σε κανέναν δεν μίλησα
Για το φτωχό, απεριποίητο υπόγειο.

Είχα όνειρα καπετάνιος κάποια μέρα /
Να γίνω – και να βλέπω γλάρους στ’ ανοιχτά.
Αν ζυγώνουν προς στεριά εκεί πέρα
Βροχή έρχεται να στείλω ένα γράμμα…

Σε νησάκια να μπαρκάρω κάθε μήνα
Και στης Σμύρνης το πιο όμορφο λιμάνι
Να αγναντεύω την λάγνα την Αθήνα
Και τα μάτια σου παλιά αγαπημένη…

Η θάλασσα ξεβγάζει τον καημό
Κι ένα παράπονο στα μάτια ταξιδιώτη

“Εσύ! Θαλασσαϊτέ που πήγες ως τ’ Αλγέρι
Άφησες πίσω σου της μάνας σου το χέρι.”

Έτρεξα να πιάσω μια ζωή να την κερδίσω
Χωρίς τα χέρια μου ν’ απλώσω για αρπαγή
Κι έφτασε η ώρα μονάχος για να ζήσω
Όταν και το τσιγάρο μου δεν άντεχε αλλαγή.

Ένα βράδυ κάτι μουσικοί αλγκάϊτα και δοξάρι
Να παίζουν- δίπλα φωτιές και χοροί
Στη μέση ένα νιόπαντρο όμορφο ζευγάρι
Χόρευε με τα λευκά που φορεί.

Σε νησάκια να μπαρκάρω κάθε μήνα
Και στης Σμύρνης το πιο όμορφο λιμάνι
Να αγναντεύω την λάγνα την Αθήνα
Και τα μάτια σου παλιά αγαπημένη…


Η θάλασσα ξεβγάζει τον καημό
Κι ένα παράπονο στα μάτια ταξιδιώτη

Κόκκινη Νύχτα



Η νύχτα βγάζει τα τακούνια
Και περπατάει
Τις κόκκινες γόβες της
Πλέον δεν φοράει

Τα βήματα της ανάλαφρα
Δεν ακούγονται
Τα χείλη της τα κόκκινα
Δεν ξεβάφονται.

Νύχτα που ζευγάρωσε με το κόκκινο
Φεγγάρια – μάτια ψεύτικο ρόδινο.

Νύχτα που ζευγάρωσε με την τρέλα
Κι ο ήλιος κλείδωσε την πόρτα για τη μέρα.

Η νύχτα πετάει το φόρεμα
Και γελάει
Την κόκκινη δαντέλα του
Την ξεφτάει.

Η γύμνια της σκοτάδι
Σε μεθάει
Το βλέμμα της αφοπλίζει
Και σε ξεχνάει.

Νύχτα που ζευγάρωσε με το κόκκινο
Φεγγάρια – μάτια ψεύτικο ρόδινο.

Νύχτα που ζευγάρωσε με την τρέλα
Κι ο ήλιος κλείδωσε την πόρτα για τη μέρα.

Η Καδμεία Μπαλαρίνα!

Το διάκι κράταγα με ένα χέρι
Το άλλο ήταν στα μαλλιά σου
Σαν του Αυγούστου το φεγγάρι
Έλαμπαν τα κοκκινόχρυσα σου.

Δυο όβολα σε κάθε σου παράσταση
«Κόρη του Κάδμου» οι αφίσες γράφανε
Κι ήταν τα μάτια σου ολόκληρη επανάσταση
Σε εποχή που άλλοι θάρρος ζητάγανε.

Απ’ τα πόδια σου διδάχτηκαν χορό
Σ’ ερωτεύτηκαν σε κάθε κίνηση σου
Μαγεία απ’ της φωνής σου το κοντράλτο
Με τίτλο γράφτηκε βιβλίο της ζωής σου:

“ Ο Θρύλος της Καδμείας μπαλαρίνας».
Εξιστορεί του χορού την απόλυτη μαγεία
Ταξίδια, χρήματα και εραστές χιλιάδες
Διάβασα τα’ όνομα μου, σε δυο σημεία.

Όταν κατέβαινε απ’ την άμαξα
Άφηνα και τα δυο μου χέρια
Για μια γυναίκα τη ζωή μου άλλαξα
Που η λάμψη της έφτιαξε τ’ αστέρια.

Σαν εξαρτημένος θαυμαστής στη σάλα
Καθόμουν από κάτω και χανόμουν
Ήξερα γεννήθηκε για πράγματα μεγάλα
Διόλου δε νοιάστηκα κι εδώ ερχόμουν.

Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009

Το πνεύμα!

Λυχνάρια φωτίζουν το νυχτέρι
Και καρυκεύω τα γραπτά
να γίνονται απτά ΄
με οίστρο ουρανό χωρίς αστέρι

Ουρανοβάτης δίχως φως
σε έρημο καλντερίμι
κι ας γίνομαι συντρίμμι
δεν θα με δεις… είμαι κρυφός.

Είμαι μια αύρα καλοκαιριού
Μια οσμή εξωτική
Μια αίσθηση δοτική
Και μια αιχμή μαχαιριού.

Αν θες να σε λεηλατήσω
Σώπαινε στην αγκαλιά μου
Δέξου τα φιλιά μου
Το ξέρω θ’ αμαρτήσω….

Μα εγώ έχω μάθει να ζω
Δίπλα στα λυχνάρια
Να τρέφω τα κυνάρια
Και την μέρα να αποχωρώ.

Δεν είναι ζωή αυτή για σένα
Μα σου ζητώ ένα βράδυ
Έλα! Χάρισε μου ένα χάδι
Μπορεί να λυτρωθώ από εσένα.

Και να γίνω όπως εσύ
Να κατοικώ μαζί σου
Να ζω απ’ την ζωή σου
Ένας θνητός ακόμη στη γη.