Καληνύχτα!

Ούτε θαλασσίλα δεν μας παίρνει σε τούτο το μαγερειό,
λίγα καμένα ξύλα, λίγα ξερά φύλλα φασκομηλιάς.
Ο αργαλειός καμαρώνει την μουντζούρα του, γέρασε !
κίτρινα φύλλα χάμω, χειμώνας μα μοιάζει φθινόπωρο.

Το κυνήγησε ο χρόνος, κι αυτό. Το παρέσυρε μ’ ορμή.
Τα πανωφόρια τρύπια. Με δάκρυ νιότη, για σένα λέμε.
Τα γέλια, ούτε το πλήρωμα του χρόνου δεν τα χάιδευε.
Τον έρωτα, που μας κρατούσε ζωντανούς κι αλάργεψε.

Κυφό τ’ όνειρο αγάπη μου, το φιλί δεν ζαχαρώνει
μόνο το χέρι σου κρατώ και νιώθω ευλογία.
Οι ανάγκες μας πιο μικρές, η έλλειψη πιο μεγάλη.
Κοίτα! Ούτε πότης απόψε περνά, ούτε πεινασμένος.
Ρακένδυτοι περαστικοί, κοιτάζουν τα σκουπίδια.

Σαν δαμάσκηνο ώριμο μοιάζει το πρόσωπο τους.
Αφουγκράσου το λιμό, αγνάντεψε τις μέρες…
τις μέρες που σκιάζουν τα κατώφλια μας.
Σώπα! Λίγη δύναμη μας έχει απομείνει.

Σώπα! Μην νιώσουν τα παιδιά την οργή,
την θάλασσα π’ αφρίζει, τα δέντρα που δαγκώνουν.
Μην νιώσουν πως αυτό το χώμα δεν βαστά.
Σώπα! Να πνιγούμε δίχως γκρίνια. Σώπα!

Θεέ μου δεν δακρύζει πια ο ουρανός, τα παιδιά!
Μόνο παιδικά μάτια, αυτά μαζεύουν όλη την συμφορά.
Γιατί; καταντήσαμε σαν την τόμπολα.
Ποιος είναι αρχηγός; και ποιοι οι όροι;

Σκοτείνιασε! Να δούμε που θα μας βγάλει την αυγή,
σε βράχια ή στεριά αυτή η καραβέλα (;)

Καληνύχτα συνάνθρωποι, συνάδελφοι της πείνας.
Καληνύχτα ανθρωπιά!

Καληνύχτα και σιωπήστε!