Ήπια... νοθευμένα χρόνια
σε μπρούσκους καιρούς
κι έγινα άνεμος
σ' έρωτες φλογερούς...

Ήπια... δάκρυα πικρά
που σχίζανε την όψη
κι έγινα μια μέρα ένα πουλί
να δω από ψηλά της ζωής την όψη.

Ήπια τα φειδωλά σου φιλιά
Κι έφτιαξα μια γούρνα
Που ‘χε με το μέτρο μια σταλιά
Ίσα να κάνω στη δίψα μου μια σβούρα.

Ήπια… Ήπια
Της θάλασσας την λήθη
Ήπια φύκια
Και βρήκα στο νούφαρο τύχη.
Ήπια…

Στα βράχια ήπια τυφώνες
Και πολέμησα με καρχαρίες
Από ζέστη στους χειμώνες
Ταξίδεψα στου χρόνου τις αναρχίες.

Ήπια…
Μέχρι που μέθυσα…