Ο Καπετάνιος!

Πήρα αλμύρα απ’ τα χείλη και ξεκίνησα
Μ’ ένα καράβι όλη την Μεσόγειο
Και για το πριν σε κανέναν δεν μίλησα
Για το φτωχό, απεριποίητο υπόγειο.

Είχα όνειρα καπετάνιος κάποια μέρα /
Να γίνω – και να βλέπω γλάρους στ’ ανοιχτά.
Αν ζυγώνουν προς στεριά εκεί πέρα
Βροχή έρχεται να στείλω ένα γράμμα…

Σε νησάκια να μπαρκάρω κάθε μήνα
Και στης Σμύρνης το πιο όμορφο λιμάνι
Να αγναντεύω την λάγνα την Αθήνα
Και τα μάτια σου παλιά αγαπημένη…

Η θάλασσα ξεβγάζει τον καημό
Κι ένα παράπονο στα μάτια ταξιδιώτη

“Εσύ! Θαλασσαϊτέ που πήγες ως τ’ Αλγέρι
Άφησες πίσω σου της μάνας σου το χέρι.”

Έτρεξα να πιάσω μια ζωή να την κερδίσω
Χωρίς τα χέρια μου ν’ απλώσω για αρπαγή
Κι έφτασε η ώρα μονάχος για να ζήσω
Όταν και το τσιγάρο μου δεν άντεχε αλλαγή.

Ένα βράδυ κάτι μουσικοί αλγκάϊτα και δοξάρι
Να παίζουν- δίπλα φωτιές και χοροί
Στη μέση ένα νιόπαντρο όμορφο ζευγάρι
Χόρευε με τα λευκά που φορεί.

Σε νησάκια να μπαρκάρω κάθε μήνα
Και στης Σμύρνης το πιο όμορφο λιμάνι
Να αγναντεύω την λάγνα την Αθήνα
Και τα μάτια σου παλιά αγαπημένη…


Η θάλασσα ξεβγάζει τον καημό
Κι ένα παράπονο στα μάτια ταξιδιώτη