Ξέχασα...

Ξέχασα ν’ αλλάξω το νερό στην γυάλα
Ξέχασα και τον καφέ που έχει κρυώσει
Πάντα αναβολές και διαρκής φευγάλα
Ότι απέμεινε να έχει να πληγώσει

Πόσο ξεχάστηκα σ’ αυτό το μέρος
Πόσο ξεχάστηκα σ’ αυτή τη φυλακή
Σαν ξέμπαρκος άθλιος μαρνέρος
Μια ζωή στρατιώτης σε επιφυλακή.

Όλο αναβολές, γεμάτος αναστολές
Όλα τ’ άφηνα στην τύχη
Κι αύτη έχει αποτύχει.

Ξέχασα σουρωμένος το δρόμο για το σπίτι
Ξέχασα σ’ ένα μπαρ την μπέρτα απ’ τη Σκωτία
Θέριζα τους φόβους να καρπίσω θύτη
Και να τελέσω την μοναξιάς θητεία.

Πόσο ξεχάστηκα στην ερημιά του κόσμου
Όλο τα ίδια και δίπλα το κενό
Πόσο βάφτηκα στο μαύρο φώς μου
Την αποκήρυξη μου κάθε μέρα να γενώ.

copyright 2008 @ Μακρή Φωτεινή