Ευλογία

Είν’ το παιδί ευλογία που ραίνει η φύση
Με βαθυγάλαζα όνειρα¨
Στα μπάρκα των πλειάδων,
Στα δάση τ’ άγρια, που λαχταράω.

Στις χούφτες μου ψωμί ιερό
Φωλιάζει στα στήθη¨ αμίαντη ζωή,
Ουράνιο τόξο, επαγγελτή θεά
Της άνοιξης, η πρώτη γλυκιά αυγή.

Το σώμα μου ρίζα, ο ήλιος το ζυγώνει
Η αγάπη μου καρπωτής.
Και μια υφάντρα που ελπίζει
Πως θα ‘ναι μοίρα κι οδηγητής.

Αειθαλή μου μυστικό,
Ανείπωτο σαν τάμα.
Στον ίσκιο της φυλλωσιάς σου, ένιωθα την σκιά
Μα δεν έβλεπα, δεν γνώριζα,
ήταν η
Γεύση άγουρη – η οσμή ξινή
Ωσότου,
Ξύπνησα στην άφρη που κολύμπαγαν αχτίδες
Και θησαύρισα σπόρους ηλίανθου
Που τους βάστηξα γλυκά, τρεμάμενα στα δυο μου χέρια
Κι αγαλλίασε η ψυχή μου.