Με το δρεπάνι οχτώ οκάδες στάχυ
Και δυο βδομάδες να το σέρνω απά στη ράχη
Ψάχνω να βρω μια βρύση – μια πηγή
Μια όαση στην έρημο, δροσερή σαν την αυγή.
Το γόνυ κοκκινωπό απ’ την ζέστη
Κι αντάρτες ‘δεναν με υφαντό την πληγή
Τα όνειρα είχαν ανατείλει πίσω απ’ το βουνό
Κι εγώ μπροστά του έμοιαζα ορφανό.
Χρυσό λαχούρι την νυχτιά
Να το κλείνω αγκαλιά
Να ‘χω κάτι να αγγίζω
Να μ’ αγγίζει.
- Απο μια ιστορία στον πόλεμο-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.