ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠ' ΤΑ ΚΙΤΑΠΙΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΟΥ

ΜΕΡΟΣ Ε'

Στην πρώτη φωτεινή αχτίδα
Που τρύπωσε αβρά στο βλέμμα
Στο χασμουρητό μου εκείνο ¨
Βρήκα πατρίδα κι ηλιαχτίδα.
Και μ’ ένα δάκρυ μου συνάμα
Είδαν ν’ ανοίγει βλεφαρίδα
Και στήσανε χορό σ’ εσπερίδα.



Γλυκά μασάλια κι αρώματα
Από Χαμομήλι και κερήθρα
Μύριζε η μικρή κοιτίδα.
Όλου του ήλιου χρώματα
Ανταύγειες ψυχής – αρμυρήθρα ¨
Φως την ποτίζω, αυτή νερό
Στ’ άσπρο περιγιάλι, φεγγερό!

Χιονούλες κορδέλες στα μαλλιά
Με ρόδινα φιογκάκια πάνω
Αγκαλιά με ουράνιο τόξο
Στου Σεπτέμβρη την αμυγδαλιά.
Πιρόγα στ’ όνειρο, υφαίνω
Με εισιτήριο για την Εδέμ
Μα χάνεται ‘δω η Βηθλεέμ.

Άσκιαχτα όνειρα σ’ ατραπούς
Της ήβης – και μετά θάλασσα.
Που ‘σβησε δέκα κι οχτώ κεριά ¨
Να κολυμπήσω σε χαλεπούς
Καιρούς π’ ανοίγουνε ρυτίδες
Και μοιάζουν σαν πυγολαμπίδες.


Τελείωσε το παραμύθι!




ΜΕΡΟΣ Ξ'


Σ’ ένα εφηβικό λημέρι
Δύο μάτια, μαβιές, θάλασσες,
- Πνίγομαι, σώζομαι -
Στων χειλιών σου το αγιονέρι.
- Στις λιμνοθάλασσες -
Που μου έχτισες αντίκρυ…
- Έξοδος! –
Απ’ του έρωτα μας, τα τείχη.

Ένα κλαδάκι αγριομέντα
Σου προσέφερα στην εορτή
Ντυμένη (λευκή) ήσουν νύμφη
Κι απέσπασες τα κοπλιμέντα.
Τούλια υγρά, μετάξια, ορτή
Κι λύρα πενθούσε λυρικά
Σαν μπήκαν τα τζοβαϊρικά.

Ένας τηλαυγής (γέρος) φάρος
Στ’ αντίκρυ, έρμο ακρωτήρι
Είχε μάθει όλα (τα) μυστικά
Που άκουγε κρυφά ο σπάρος.
Καρύδια – μέλι το ποτήρι
Ένα δάκρυ μου, τα πικραίνει
Κι αγάπη σου ξεμακραίνει.

Φθαρτή, συ σκιά, μείξης χώμα
Λαχτάρα! σαν σ’ έλουζε βροχή
Οι άνθολεμονιές ξοδεύανε
Μύρο - σ’ αλείβανε το σώμα.
Ζήλο ένιωσε η εποχή
Π’ ανθίζανε πανώρια κάλλη
(ο) ήλιος, στεφάνι, σου ’χε βάλει.



Μα συ σκιά, ήσουν πυράδα
Ανήσυχος ύπνος στην κάμαρη
Και ξωτικό, διψαλέου νου
Ηδονή νογώ - τη λυγεράδα .
Σε ξέβαψαν τα χρόνια, λιόχαρη
Σαν την θάλασσα που ξεβγάζει
Φύκια, λασπόνερα στα βράχια …

Και ρότα αλλάζει.

Μια αχυροκαλύβα στο δάσος
Δίπλα στο ποτάμι, στο φαράγγι
Με οίστρο φεγγίτη κι αέρι
Και πλούσια ψυχή σαν Κροίσος.
Μόνο την τέχνη να ‘χω ανάγκη
Παρέα με δύο σπουργίτια
Κι ένα κρασί μπρούσκο στα κανάτια.



Σε ονειρεύτηκα ζωή
ΑΠΛΗ!