ΑΠ' ΤΑ ΚΙΤΑΠΙΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΟΥ (Μπορείτε να βρείτε: http://forum.kithara.gr/index.php?topic=73820.0)

ΜΕΡΟΣ Λ’
Στην σκοτεινή την νυχτιά
Π’ αστρί δεν κατέχει
Μόνο φεγγάρι ορφανό
Όλη τη γη να τρέχει.
Κι αν το καλό κοιτάξεις
Δυο φεγγάρια θα δεις
Μπολικαίνει το ‘να
Μαγεία, δίχρωμης, στιγμής.

Παρωχημένους χρόνους
Πασπαλίζω την ταυτότητα
Μα αναπνέω στην χαραυγή
Να υφάνω την οντότητα.
Με την συλφίδα του ονείρου
Κουρνιάζω στην κούνια μου
Να ηχήσει μειλίχια το άσμα
Που μου ‘λεγε η γιαγιά μου.

Με το ζαρίφικο σάλι στους ώμους
Μ’ είχε γαλουχήσει
Και την ορμήνια της πάντα άκουγα
Στις τρικυμίες να με ηρεμήσει.
Κοφίνια με μούσμουλα
Αχνά αγέρια του Απρίλη
Τα χείλη της ανάγκης αγγίζουν
Με τ’ ακροδάχτυλα της μνήμης
Μου λεν – μου θυμίζουν.

Το κολιμπρί, ποτέ, δεν σίμωσα
Μόνο απ’ τις δικές της ιστορίες
Κάτω απ’ την ασημένια λεύκα
Που ‘χα περίσσιες απορίες.
Και μου ‘δειχνες και κοίταζα
Τις ισόμορφες πλαγιές
Με τις οικίες τις πετρόχτιστες
Κλέβανε τις ματιές.