ΜΕΡΟΣ Α’
Γιατί δε θυμάμαι το φως εκείνο;
Εις την φασκιά, όνειρα υφαίνανε
Να γίνω, με παράσημα δασκάλα
Να έχω κι ένα παλάτι να μείνω.
Ητις γοργά θα (την) προξενεύανε
Σε κάποιο προάστιο της Αθήνας
Ηγερία κυρίου - Εξ Ευβοίας.
Μαγιά το χώμα - Αιγαίου αρμύρα
Ογραίνει την ψυχή – φτιάνει τη μοίρα
Υετός σε ζώνει: «Κολύμπα βαθιά».
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.