ΜΕΡΟΣ Γ’

Λάθος βοριά !
Λάθος μελωδία με συνοδεύεις.
Είν’ τα φτερά μου μάλλινα
Η βροχή σου καταιγίδα
Εις το πέλαγο μισόγυμνη
Μαζί με την ελπίδα.
Σιώπα! Μαράζι μου
Λέξη μην πάρει τ’ αγιάζει
Είναι Βαλπούργεια η βραδιά
Που θα μας χαράξει.
Το άφησα ξοπίσω
Στο χώμα που εφίλησα
Ανάμα και κονιάκ
Στο ζύγωμα εμύρισα.

Τα μέτρησα εψές
Στην αίγλη του Μεσαίωνα
Θαρρώ πως βάφτισα ένα
και καταριότανε τον Κρέοντα.
Άνοιξε, θνητέ, την παλάμη
Πόσα όνειρα χωράνε εκεί δα
Μην υφαίνεις μυριάδες
Ένα, αν ειν’ καλό, είν’ πολλά.

ΜΕΡΟΣ Β'

Αγρυπνούσα τις νύχτες ν’ ακούσω - το παραμιλητό σου
Λέξεις άτονες, που δεν γράφτηκαν σε θρανία και ουδείς
Εύσπλαχνος, συνταξιδιώτης, δεν σίμωσε στ’ άκουσμα σου
Ουδείς σαν αρμάτωνες, σαν τ’ ανέμου τη μανία, τα παιδιά.

Ο Μπάρμπα Γιώργης ήτανε μέθυσος, σκληρός πολεμάρχης
Που έστηνε ζεύκι στους ξένους και τ’ ασκέρι του πεινούσε .
Αγνάντιο του Κριεζώτη το δάσος, ηχηρός διέταζε
Τον καλούσε με αίνους, για κρασί και σε μάχες τον παρακινούσε.

Ουχ ήττον, ο τσιφλικάς, έκαμε το καθήκον του, έκτοτε
Π’ ανέλαβε να σώσει τούτο το χωριό, φρουρός ακοίμητος.
«Ωσάν κυπαρισσάκι στο λόφο αγρικάς, των κατοίκων
Να τους σώσεις από κακό μεμέτηδων, σαν απολέμητος».

Οι αντάρτες, σίμωναν, σαν τους έπαιρνε μοσχοβολιά
Απ’ το ψωμί – σιγά το στάρι που ‘χε, ίσα με δυο ρίζες
–για το ζυμάρι - να καρδάμωναν, να φάει κι φαμελιά
κι αν απομείνει ‘κανα ψίχουλο θα σκεπαστεί με πλερέζες.

Ως το επόμενο ζακόνι, που ο γέρος, θα σφάξει ζωντανό -
Αλλά είκοσι νοματαίοι που να χορτάσουν, μια οκά
–Κι αν μιλούσανε, θα τους έπαιρνε στην πιλάλα, ωσάν καβδιανό
Να ματώνει στο ξύλο, μα τούτος τα παιδιά του – ζοχαδιακά.

Σούρουπα, πήδαγε το μάνταλο, με κλεφτόπουλα εόρταζε
δυο οκάδες κρασί του τσιφλικά επίνανε στην καθισιά
και μ’ ένα τσέμπαλο και με φωνή, αντάρτικα λόγια έσταζε
ως την αυγή πριν ξυπνήσει, να ‘ναι στα κτήματα στην εκκλησιά.

Τα γόνατα παγωμένα μαβιά, μες τα νερά κυλιόντουσαν
Να βγάλουνε καρπό, να φτιάξουνε καμιά μπομπότα
Και της έλεγε, η φτωχιά μάνα της: “παιδάκι μου πονίδια
"Θα ‘ρθουνε" κι αυτή έζευε τ’ άλογα, μ’ ούτε ιδρώτα.

ΑΠ' ΤΑ ΚΙΤΑΠΙΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΟΥ ΜΕΡΟΣ Α'

ΜΕΡΟΣ Α’

Γιατί δε θυμάμαι το φως εκείνο;
Εις την φασκιά, όνειρα υφαίνανε
Να γίνω, με παράσημα δασκάλα
Να έχω κι ένα παλάτι να μείνω.
Ητις γοργά θα (την) προξενεύανε
Σε κάποιο προάστιο της Αθήνας
Ηγερία κυρίου - Εξ Ευβοίας.

Μαγιά το χώμα - Αιγαίου αρμύρα
Ογραίνει την ψυχή – φτιάνει τη μοίρα
Υετός σε ζώνει: «Κολύμπα βαθιά».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠ' ΤΑ ΚΙΤΑΠΙΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΟΥ

ΜΕΡΟΣ Ε'

Στην πρώτη φωτεινή αχτίδα
Που τρύπωσε αβρά στο βλέμμα
Στο χασμουρητό μου εκείνο ¨
Βρήκα πατρίδα κι ηλιαχτίδα.
Και μ’ ένα δάκρυ μου συνάμα
Είδαν ν’ ανοίγει βλεφαρίδα
Και στήσανε χορό σ’ εσπερίδα.



Γλυκά μασάλια κι αρώματα
Από Χαμομήλι και κερήθρα
Μύριζε η μικρή κοιτίδα.
Όλου του ήλιου χρώματα
Ανταύγειες ψυχής – αρμυρήθρα ¨
Φως την ποτίζω, αυτή νερό
Στ’ άσπρο περιγιάλι, φεγγερό!

Χιονούλες κορδέλες στα μαλλιά
Με ρόδινα φιογκάκια πάνω
Αγκαλιά με ουράνιο τόξο
Στου Σεπτέμβρη την αμυγδαλιά.
Πιρόγα στ’ όνειρο, υφαίνω
Με εισιτήριο για την Εδέμ
Μα χάνεται ‘δω η Βηθλεέμ.

Άσκιαχτα όνειρα σ’ ατραπούς
Της ήβης – και μετά θάλασσα.
Που ‘σβησε δέκα κι οχτώ κεριά ¨
Να κολυμπήσω σε χαλεπούς
Καιρούς π’ ανοίγουνε ρυτίδες
Και μοιάζουν σαν πυγολαμπίδες.


Τελείωσε το παραμύθι!




ΜΕΡΟΣ Ξ'


Σ’ ένα εφηβικό λημέρι
Δύο μάτια, μαβιές, θάλασσες,
- Πνίγομαι, σώζομαι -
Στων χειλιών σου το αγιονέρι.
- Στις λιμνοθάλασσες -
Που μου έχτισες αντίκρυ…
- Έξοδος! –
Απ’ του έρωτα μας, τα τείχη.

Ένα κλαδάκι αγριομέντα
Σου προσέφερα στην εορτή
Ντυμένη (λευκή) ήσουν νύμφη
Κι απέσπασες τα κοπλιμέντα.
Τούλια υγρά, μετάξια, ορτή
Κι λύρα πενθούσε λυρικά
Σαν μπήκαν τα τζοβαϊρικά.

Ένας τηλαυγής (γέρος) φάρος
Στ’ αντίκρυ, έρμο ακρωτήρι
Είχε μάθει όλα (τα) μυστικά
Που άκουγε κρυφά ο σπάρος.
Καρύδια – μέλι το ποτήρι
Ένα δάκρυ μου, τα πικραίνει
Κι αγάπη σου ξεμακραίνει.

Φθαρτή, συ σκιά, μείξης χώμα
Λαχτάρα! σαν σ’ έλουζε βροχή
Οι άνθολεμονιές ξοδεύανε
Μύρο - σ’ αλείβανε το σώμα.
Ζήλο ένιωσε η εποχή
Π’ ανθίζανε πανώρια κάλλη
(ο) ήλιος, στεφάνι, σου ’χε βάλει.



Μα συ σκιά, ήσουν πυράδα
Ανήσυχος ύπνος στην κάμαρη
Και ξωτικό, διψαλέου νου
Ηδονή νογώ - τη λυγεράδα .
Σε ξέβαψαν τα χρόνια, λιόχαρη
Σαν την θάλασσα που ξεβγάζει
Φύκια, λασπόνερα στα βράχια …

Και ρότα αλλάζει.

Μια αχυροκαλύβα στο δάσος
Δίπλα στο ποτάμι, στο φαράγγι
Με οίστρο φεγγίτη κι αέρι
Και πλούσια ψυχή σαν Κροίσος.
Μόνο την τέχνη να ‘χω ανάγκη
Παρέα με δύο σπουργίτια
Κι ένα κρασί μπρούσκο στα κανάτια.



Σε ονειρεύτηκα ζωή
ΑΠΛΗ!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 17 ΙΟΥΛΙΟΥ ΚΑΙ ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ 21:00 μ.μ.
ΤΟΠΟΣ: ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΚΑΘΕΝΩΝ
ΕΙΣΟΔΟΣ: 5 €

Ο ΣΥΛΛΟΓΟΣ "ΦΛΟΓΑ" ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΣΧΗΜΑ UT DES Σας περιμένουνε να ενώσουμε τις δυνάμεις και να προσφέρουμε ΕΛΠΙΔΑ και ΖΩΗ στα παιδιά.

ΑΠ' ΤΑ ΚΙΤΑΠΙΑ ΤΗΣ ΦΩΝΗΣ ΜΟΥ (Μπορείτε να βρείτε: http://forum.kithara.gr/index.php?topic=73820.0)

ΜΕΡΟΣ Λ’
Στην σκοτεινή την νυχτιά
Π’ αστρί δεν κατέχει
Μόνο φεγγάρι ορφανό
Όλη τη γη να τρέχει.
Κι αν το καλό κοιτάξεις
Δυο φεγγάρια θα δεις
Μπολικαίνει το ‘να
Μαγεία, δίχρωμης, στιγμής.

Παρωχημένους χρόνους
Πασπαλίζω την ταυτότητα
Μα αναπνέω στην χαραυγή
Να υφάνω την οντότητα.
Με την συλφίδα του ονείρου
Κουρνιάζω στην κούνια μου
Να ηχήσει μειλίχια το άσμα
Που μου ‘λεγε η γιαγιά μου.

Με το ζαρίφικο σάλι στους ώμους
Μ’ είχε γαλουχήσει
Και την ορμήνια της πάντα άκουγα
Στις τρικυμίες να με ηρεμήσει.
Κοφίνια με μούσμουλα
Αχνά αγέρια του Απρίλη
Τα χείλη της ανάγκης αγγίζουν
Με τ’ ακροδάχτυλα της μνήμης
Μου λεν – μου θυμίζουν.

Το κολιμπρί, ποτέ, δεν σίμωσα
Μόνο απ’ τις δικές της ιστορίες
Κάτω απ’ την ασημένια λεύκα
Που ‘χα περίσσιες απορίες.
Και μου ‘δειχνες και κοίταζα
Τις ισόμορφες πλαγιές
Με τις οικίες τις πετρόχτιστες
Κλέβανε τις ματιές.

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΗ - ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ

To Μουσικό σχήμα (έντεχνου - ροκ) και ο Σύλλογος ΦΛΟΓΑ "Γονείς Παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια" σας προσκαλέι 17 Ιουλίου και ώρα 21:00 μ.μ. στο Γυμνάσιο Καθενών σε μια εκδήλωση για την μνήμη "ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΑΝ"

Και για τα παιδιά που χρειάζονται να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να τους προσφέρουμε ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΖΩΗ.

Με την φιλική συμμετοχή του ΔΗΜΟΥ ΔΙΡΦΥΩΝ και του ΕΚΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΑΘΕΝΩΝ Και με ΧΟΡΗΓΟ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ τον καλύτερο ραδιοφωνικό σταθμό του νησιού μας ΣΟΚ FM 104,8 ενώνουμε τα χέρια για μια μη κερδοσκοπική μουσική παράσταση με πολύ μουσική, συγκίνηση, εκπλήξεις.

ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ Ο ΜΟΥΣΙΚΟΣΥΝΘΕΤΗΣ "ΤΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ" που έχει το μουσικό πανδοχείο στην ΣΤΕΝΗ ΔΙΡΦΥΩΝ. Τραγουδούν στους UT DES, o ΜΙΧΑΛΗΣ ΘΩΜΑΣ και ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΑΒΑΣ με την πλαισίωση 7 μουσικών και την αμέριστη συνεργασία του κυρίου ΤΑΚΗ ΙΩΑΝΝΙΔΗ.

ΤΟ XALKIDA-CITY στηρίζει αυτή την ανθρώπινη κίνηση και θα την υποστηρίξει την βραδιά της εκδήλωσης αλλά και στην αναζήτηση ΧΟΡΗΓΩΝ. Η βραδιά θα ανοίξει με την παρουσίαση του προγράμματος και την απαγγελία ποιημάτων - φόρο τιμής στην μνήμη των παιδιών της περιοχής που χάθηκαν, θα ακολουθήσει η μουσική παράσταση. ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΚΕΙ... ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ...ΑΣ ΤΟΥΣ ΧΑΡΙΣΟΥΜΕ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ!