Μην με ρωτάς

Κρύφτηκε σαν σκιά πίσω απ’ τα πεύκα
Στα ξεγυμνωμένα φύλλα, η συνήθεια.
Λευκή γυναίκα, λυγερή σαν λεύκα
Που τους σιωπά, θάρρος και αλήθεια.

Πνιγμένη ανάσα με ψεύτικους σωτήρες.
Μια μαύρη θάλασσα την έκαμαν να μοιάζει
Με πορφυρές φυσαλίδες είναι οι κηλίδες
Την αυγή θα γεμίζει και την δύση θ’ αδειάζει.

Μην με ρωτάς που την ξοδεύω τόση σιωπή
Σ’ ένα φως που τρέμουν τα σκυλιά
Σε μια αδιάφορη στα μάτια μου γιορτή
Σ’ ένα απόσπασμα που σου ‘πα με φιλιά.

Μην με ρωτάς που την ξοδεύω τόση σιωπή
Μην με ρωτάς που την ξοδεύω τόση σιωπή
Δεν σε ρωτώ που ξοδεύεσαι εσύ
Μην με ρωτάς που ξοδεύτηκε το μαζί.

Κιτρινίσανε τα σεντόνια στην προσμονή
Ν’ ακούσω μια αλήθεια, αζαλέα της άνοιξης
Καθώς θα φυτρώνουν τ’ άνθη της στη ψυχή
Θα τα ποτίζω με το δάκρυ μιας άπιστης.